اشعار

باید غـزل سـرتـاسـرش آتـش بگـیرد            شاعـر بـسـوزد دفـتـرش آتش بگـیرد

از داغ پی‌درپـی سزاوار است شیـعه            با گـریـه مـژگـان تـرش آتش بگـیرد

وقتی کبوتر در قـفـس محـبوس باشد            ای وای اگر بال و پـرش آتش بگیرد

وقتی زنی پشت در خـانـه‌ست هرگز            خـانـه نـبـایـسـتـی درش آتـش بگـیرد

سخت است پیش چشم مردی که به نیزه‌ست            دار و نـدار خـواهـرش آتـش بـگـیرد

گیرم به غـارت رفت گردنبند طـفـلی            دیگر چرا پس معجرش آتش بگیرد؟

فـرزند ابراهـیـم در آتش بـعـیـد است            یک تـار از مـوی سرش آتش بگیرد

مرد خـراسـانی! ببـیـن هـارون مکّی            حـاشـا که یکـدم بـاورش آتش بگـیرد

تا پـنـج تن یـار حـقـیـقـی نـیـست باید            شیـعـه نـگـاهِ بر درش آتـش بـگـیـرد

آسمان در سجده افتاد است پیش پای تو           عـرش آرام است زیر سـایۀ طـوبای تو
بادها را مسخ کرده عطر جان افزای تو           ماه، فانوسی برای شب نـشـیـنی‌های تو

تو تـجـلّی اصـولی، تو بـنـای مـنـطـقـی
تـو امـام راسـتـیـنـی، تـو امـام صـادقـی
از قـنوت صبحگاهت تا دعایی می‌رسد           مستـمند تو به یک نان و نوایی می‌رسد
پای درس‌ت روح آدم تا رهایی می‌رسد           جابرِ حیّان در این مکتب به جایی می‌رسد
طایر عـلـم لـدُنّی جـلد بـامِ صـادق است
شیعه هرچه دارد از قالَ الامام صادق است
خط ابروی تو سرمشق شب هر فاضل است           خواندن املای گیسوی سیاهت مشکل است
کسب علم از غیر باغ دانشت بی‌حاصل است           طفل ابجدخوانِ دَرسَت هم فقیه کامل است
نور علم‌ت را به ژرفای جهان تابانده‌اند
بعد از آن مردم تو را شیخ الائمه خوانده‌اند
حال عاشق نیمه‌شب با چشم بارانی خوش است           پس سحر لطفی کنی من را بگریانی، خوش است
یک نظر تنها، به سمتم، سربگردانی خوش است           در تنور عشق من را هم بسوزانی،خوش است
خواب شیرینی به چشم خیسِ فرهادم بده
مثل "هارون" راه و رسم عاشقی یادم بده
می‌چـکـد عـطـر خـدا از اَلـسّلام آخرت           شش قدم می‌خواست تا معراج، چشمان ترت
جبرئیل افـتاد وقـتی باز شد بـال و پرت           بندگی‌ات شیعـه را انداخـت یـاد مادرت
اشک را مانند مـادر می‌کـنی آب وضو
آنقدر، مولای من، زهراخِصالی که نگو
فصل کوچ عاشقی دل را پرستو می‌کنم           شالِ ممسوسِ به اشک روضه را بو می‌کنم
دست چشمم را کـنار قـبر تو رو می‌کنم           بارگاه خـاکی‌ات را آب و جـارو می‌کنم
کاش در خاک بقـیع تو حرم می‌ساخـتیم
چارتا گنبد در آنجا دسته کم می‌ساخـتیم
بارها گفتی که اشک روضه‌ها مشکل‌گشاست           دردمندان گریه بر هر در بی‌درمان دواست
خـتم منبـرهایت آغـاز گـریز کـربلاست           قـاتلِ جان تو آقا روضۀ طشت طلاست
اشک‌های گریه‌کن‌ها را شمارش کرده‌ای
گریه بر جدِّ غریبت را سفارش کرده‌ای
آه از آن شب که کوچه باز بوی غم گرفت           آسمان قلبش شکست و بارشی نم‌نم گرفت
روضه خوان"دیوار"شد "در" پا به پایش دم گرفت           دخترت از ترس دامان تو را محکم گرفت
نیمه شب بال و پر پروانه را آتش زدند
پیـش چـشم دخـتر تو خانه را آتش زدند
بین این کوچه تو را در نیمۀ شب می‌کشند           بی عمامه بی عبا در پشت مرکب می‌کشند
تا گذر از جمعیت می‌شد لبالب می‌کشند           ذهنِ ما را سمت شام و داغ زینب می‌کشند
سوخت در بین گذر بال و پر پـروانه‌ها
عمه جانت سنگ خورد از پشت بام خانه‌ها

دم آخـر بـه بـرم زود بـیـا مـادر جـان            تا کنم سفـره دل پیـش تو وا مادرجان
هـمه اعـضای تـنـم مـثل تنت آب شده            بین بـسـتر بنـگـر حـال مـرا مادرجان

سوخت چون خانۀ تو خانه و کاشانه من            می‌زدم در وسـط شعله صدا مادرجان

سـوخـتن ارثـیـۀ مـادری مـاسـت ولـی            صورت حور کجا شعله کجا مادرجان

نه فقط آن شب و آن صحنه، خدا می‌داند            روضه خوان تو شدم در همه جا مادرجان
یاد کردم ز کتک خوردن تو، تا گفـتند            می‌زدند پیـرزنی را ز جـفـا مادرجان
گـفته بودم به همه مـادر ما را کـشـتند            قنفذ و ضرب غلافش به خدا مادر جان
گفته بودم به همه بعد پیـیـمبر شده بود            کار تو گریه به هر صبح و مسا مادرجان
گفته بودم به همه رکن تو را بشکستند            با همان ضرب در و ضربه پا مادرجان
گفته بودم به سرت پارچه‌ای می‌بستی            بعد از آن واقعه کـوچه چرا مادرجان
گـفته بودم به همه ناحـلة الجـسم شدی            شبهی ماند فقـط از تو به جا مادرجان
گفته بودم به همه مادر ما غش می‌کرد            دم به دم بود چنین حال شما مادر جان
گفته بودم که شکست و به روی خاک افتاد            گـوشـوار تو ز سیـلـی جفا مـادر جان
گفته بودم که از آن هیزم نیم سوخته، هست            نزد ما، تا برسد مـهـدی ما مـادر جان

باز ما را چشمه‌ای از اشک جاری داده‌اند           روز و شب خاصیت ابر بهاری داده‌اند

سینه شد کانون آه و دیده شد دریای اشک           آب و آتش باز با هم دست یاری داده‌اند

در غروب صبح صادق، ماه پنهان کرد روی           شب‌نـشـیـنان فـلک را بی‌قراری داده‌اند

بر زمین سیل بلا جاری نشد، یا قدسیان           آسمان را در عزایش بردباری داده‌اند؟

کعبه هم، در هجر اسماعیلِ زهرا، ندبه کرد           زین سبب او را ردای سوگواری داده‌اند

شد شهید آخر، مسیحایی که از انفاس او           دانش و دین را قوام و استواری داده‌اند

پـیـروان مـذهـب این آفـتـاب عـشـق را           معـرفت آموخـتـند و رستگـاری داده‌اند

شد پریشان، خاطرِ صدیقۀ زهرا که دید           از نمک مرهم برای زخم کاری داده‌اند

دل بدین گلشن چه می‌بندی پس از تاراج گل؟           این چـمن را آب از بی‌اعـتباری داده‌اند

سرمه کن خاک بقیعش را که در آن آستان           عرشیان را رتبۀ خدمت‌گـزاری داده‌اند

شب که تاریک است آنجا، پرتو مهتاب را           در گـذرگـاه نـسـیـم آئـیـنـه‌داری داده‌اند

گر چراغ لاله‌ای روی مزار او نسوخت           لاله‌ها پایان به این چشم‌انتظاری داده‌اند

آب شد شمع وجودش پشت دیوار بقـیع           هر که را پروانۀ شب‌زنـده‌داری داده‌اند

تا محـبـان را فراخواند به پـابـوس امام           اشک‌های مـا به دل، امیـدواری داده‌اند

دوباره کینه‌ها انداخت آتش در دلِ کوچه           به پا شد داغ سنگینی دوباره داخلِ کوچه

مصیبت دیده و بگذار در حال خودش باشد           دلِ من هم گـرفته باز هم مثـل دلِ کوچه

همان دود و همان شعله! فقط با این تفاوت که           دو دست پیرمردی بسته شد در منزلِ کوچه

اگر بردند با پای برهـنه عـلتش این بود           که در تاریخ باشد ردّ حقّ و باطلِ کوچه

رئیس مذهب شیعه در آن اوجِ بـلا حتی           نظرها داشت با لطف و کرَم بر سائلِ کوچه

میان گریه‌ها می‌گفت: وا أمّاه…یا زهرا           همین ذکر پیاپی گـفـتنش شد قاتلِ کوچه

عبایش رفت زیر سمّ مرکب گفت یا جدّاه           به جز گودال، مقتل شد پس از این شاملِ کوچه!

ای رتبه‌ات فراتر از ادراک و از عقول            آئـیـنۀ بصیـرت چشمت جـهـان شـمول
حـلـم تو بی‌نـهـایت و عـلـم تو لایـزول            یا کـاشف الحـقـایق و یا جامع الاصول

کوچک‌تـرم از آنکه بخواهم بـخوانمت
یـا بـرتـریـن سـرودۀ عــالــم بـدانـمـت

عـلم اصول و عـلم قرائت ازآن توست            تفـسیر و فـقـه پلـه‌ای از نردبان توست
عـلـم نـجوم در رصد کهکـشان توست            راز عـلـوم کل جهـان بر زبـان توست

شیخ الائـمـه هـستی و دریای بی‌کـران
ای بـاقـرالـعـلـوم‌تـرین صــادق جـهـان

مـردان سـرزمـین تو عـاشـق نبـوده‌اند            در باب عـشـق با تـو مـوافـق نبـوده‌اند
چون آشـنـا به کُـنـه حـقـایـق نـبـوده‌انـد            در پیـشـگـاه درس تو صادق نـبـوده‌اند

تو در عـلـوم عـقـلی و نـقـلی سرآمدی
تـا روز حــشـر صـادق آل مـحــمــدی

حکـام جـور خـلـوتـتـان را به هم زدند            گردونـۀ زمـین و زمان را به هم زدند
سرچشمه‌های اشک روان را به هم زدند            با کـشتن تو نظم جهـان را به هم زدند

ای جـای پـای غـربت تو در دل بـقـیع
هرکس که گشت دور تو گردید مستطیع

بخدا سخـت‌ترین لحظۀ عـمرم این بود           که شبـیـه دل زینب جگـرم خونین بود

دستِ بسته، دلِ شب، در پیِ استر، گریان           چون اسیریِ حرم، خاطره‌ای غمگین بود

یاد غـم‌هـای رقـیه، جـگـرم را سوزاند           و همین روضه برای دل من تسکین بود

وسـط شـعـلـۀ آتـش، نـفـسـم بـنــد آمــد           وای بر قاتل زهـرا، به لبـم نفـرین بود

ناصبی بود و به مادر، بد و بیرا می‌گفت           بد دهن بود و فقط بر لب او توهین بود

ریـسمان بـسـته چو مولام، کشیدند مرا           این جفا از خلفا، یک عمل ننـگـین بود

بـا وجـودی‌ که اهـانت به نـهـایت دیـدم           باز هم تلخ ترینَـش، به نظر شیرین بود

هیچ‌کس زیر سُـم اسب تنـم را نـفـِشرد           یاد گـودال ولی سیـنـۀ من سنـگـین بود

نیزه و خنجر و شمـشیر و سنانم نزدند           کِی چو جدم، تنم از خون سرم رنگین بود

اهـل بـیـتـم کـه گـرفـتـار اراذل نـشـدند           عمه افـسوس، اسیر سپـهی بی دین بود

وای از دغـدغـۀ عـمَّـتِـیَ الـمـضـروبـه           چشمِ شامی چقدَر سوی حرم بدبین بود

غم گرفته است حسـیـنـیه زهرایت را            شعـله کـوبـید درِ جـنّـت الاعـلایت را

بشکـند پاش الهی چه کسی نیـمۀ شب            بُـرده آرامـش فـردوسِ مـصـلایـت را

حال که دست تو را خواست زمانه بسته            تو فـقـط آه بـکـش غـربت بـابـایت را

این زمین خوردنت ارثی ست ز مادر آقا؟            یا گـرفـتـه‌ست دویـدن، رمـق پایت را

همه دادند در این کوچه بهم دست به دست            تـا مهـیـا بـکـنـی روضـۀ فـردایـت را

شکـرلله نـدیـدنـد در ایـن بـزم شـراب            خـیـزران خـوردن دنـدان ثنـایـایت را

وقت تدفین کـفنی داشتی و جمع نکرد            با حصیری پسرت تک‌تکِ اعضایت را

اندوه و غم به چشم ترت سخت می‌گرفت           یک عمر غصه بر جگرت سخت می‌گرفت
از روضـه‌هـای خـانـۀ مـادر دل شـمـا           در کوچه موقع گذرت سخت می‌گرفت

از روی در به خـانۀ امـن تو ریخـتـنـد           دشمن شـبانـه آنقـدرت سخت می‌گرفت
حـتی امـان نـداد که نـعـلـیـن پـا کـنـیـد           آن بی‌حیا که دور و برت سخت می‌گرفت
پای برهـنه در پی مرکـب به کـوچه‌ها           با ریسمان به بال و پرت سخت می‌گرفت
بـر تـخـت بـود و اذن نـشـسـتن نـداد آه           بر پای خسته و کمرت سخت می‌گرفت
لـبریـز خـشـم بر سـرتـان داد می‌کـشید           تیغ برهنه‌اش به سرت سخت می‌گرفت
این روزها که پیـرتـر و پیـرتـر شـدید           با زهر کینه بر جگرت سخت می‌گرفت
بعد از گذشت اینهمه سال از غریبی‌ات           خاک بقیعِ غم، به برت سخت می‌گرفت
آقـا سـؤال؟ رفـتی و در مـاتـمت کـسی           با تـازیـانه بر پـسرت سخت می‌گرفت

نـبـودم تا نـمـایم اسـتـماع مـنـبـر او را           ولی با قالَ صادق درک کردم محضر اورا

حدیثش هر کسی بشنفت قطعاً کِی تواند گفت؟           ننوشید است قدر جرعه‌ای از ساغر او را

نمازش اول وقت است هرآنکس به گوش جان           شنید از واعـظ هیئت کـلام آخـر او را

قسم بر دین پیغمبر که جا دارد خدا محشر           اگر یکجا ببخشد شیعـیان جعـفـر او را

اگر از عشق سرمستیم زیر دِین او هستیم           که از او گریه کن گشتیم جدّ اطهر او را

زمان از انِّ لِقتلِ الحسینش اشک می‌ریزد           بنازم مکتب درس حسینی پرور او را

فلک ای داد ای بیداد با چه شرح باید داد           مصیباتی که آوردند مردم بر سر او را

مگر نه عین قرآن بود و شیخ اهل ایمان بود           چرا از زهر سوزاندند جسم لاغر اورا

یقیناً رو به اللهش شکایت می‌برد آهش           ز هیزم‌ها که سوزاندند دیوار و در او را

ز بسکه آه دلکش داشت مفضل نیز پرسش داشت           پس از آتش زدن تا دید چشمان تر او را

گلستان گشت آتش بر پسر اما سوال اینجاست           همین آتش چرا سوزاند جسم مادر اورا؟

سر او بی‌عمامه بود در وقت هجوم اما           نبرّیدند شکر حق به تیغ کین سر او را

تنش را گر چه آزردند کِی از بعد او بردند           لباس دست باف مادر و انگـشتر او را

نوامیسش نهان بودند یعنی در امان بودند           کجا بردند با رخت اسیری خواهر او را

تمام عمر می‌بارید و چشمش پُر زِ انجم بود           که زینب در میان چشم‌های هیز مردم بود

شأنش برای دشمنانش نیز پنهان نیست            در کفر هم‌جایی برای رد قـرآن نیست

فردای محشر دائما سر در گریبان است            هر کس که پای داغ او پاره گریبان نیست

تقصیر، معصومیت او بود در این شهر            آری بیابان قـدردان لطف باران نیست

او را به جـرم خـادمـی فـاطـمه بـردنـد            گرچه پریشان رفت از خانه،پشیمان نیست

کی می‌شود وقتی که مرکب در پی‌اش رفتن            حتی برای یک جوان هم نیز آسان نیست

از آتـش افـتاده بر در می‌شـود فهـمـیـد            دیگر کسی در شهر پیغمبر مسلمان نیست

این خانه آتش دیده اما رنگ غارت نه            دیوارهایش باقی است این خانه ویران نیست

او بی‌عـمـامه پا بـرهـنه می‌دود؛ بـاشد            شکر خدا در کوچه‌ها خار مغیلان نیست

او می‌دود اما نه گودال است در راهش            او می‌رود اما دگر زلفش پریشان نیست

شیخ الائمه بی‌عـبا رفته است؟ واویلا!            شیخ الائمه بی‌عبا رفته است،عریان نیست

غریب مـاندن در کوچه دردسر دارد            فقط خداست که از حال تو خبر دارد

خـدا کـند که در این کوچه باز حداقل            طـناب از سـر دست تو دست بردارد

شبیه مادرتان خانه‌ات در آتش سوخت            هـنوز شـهـر برای شـمـا خـطر دارد

میان کوچه نکش پـیرمـرد فاطـمه را            عـصا ندارد اگر دست بر کـمر دارد

به یاد مـادرتان سـوخت خـانه و حالا            چـقـدر خــاطـرۀ تـلـخ مـیـخ در دارد

امام عشق غریب است و شهر پیغمبر            مـیان سیـنـۀ خـود بـاز داغ اگـر دارد

خدا کـند که کسی با غـلاف سر نزند            خدا کـند که کسی با لـگـد به در نزند

یا رب از زهر جفا پا تا سرم آتش گرفت           سوختم پرپر زدم بال و پرم آتش گرفت
پوستی بر استخـوانی مانـده باقی از تنم           همچو شمعی آب گشتم پیکرم آتش گرفت

من همان فرزند زهرایم که از جور عدو           خانه‌ام چون بیت زهرا مادرم  آتش گرفت

کودکان را دیدم از این سو به آن سو در فرار           گریه کردم آنقدر چـشم ترم آتش گرفت
پا نهـادم بین آتش زیر لب گـفتم حـسین           یادم آمد عصر عاشورا حرم آتش گرفت
یک بیابان دشمن و یک مشت طفل بی‌پناه           خاطرم بر عمه‌های مضطرم آتش گرفت
دختری فـریاد می‌زد سوخت عمه دامنم           دیگری می‌گفت عموجان معجرم آتش گرفت
دختری این راز را کنج خرابه فاش کرد           در میان شعله‌ها مـوی سرم آتش گرفت
از میان آنچه غارت شد دل پُر درد من           بیـشتر بر گاهـوار اصغـرم آتش گرفت
مادرش در پشت خیمه ناله می‌زد اصغرم           تو نبودی آب خوردم حنجرم آتش گرفت

عـزیز فـاطـمه را از حـرم کجا بردند            خدا به خیر کـند نیـمه شب چرا بردند
خـدا به خـیـر کـند بی‌عـبـا و عـمـامـه            امام ارض و سما را به کوچه‌ها بردند

پیاده در پی مرکـب نفـس نفـس می‌زد            دو دست بسته به گردن چو مرتضی بردند

خـدا کـند که به خـانه دوبـاره برگـردد            تـمـام اهـل حـرم دسـت بر دعـا بردند
به فاطـمه نرسد این خبر، عزیزش را            مـیان مجـلـس مـنـصور بی‌حـیـا بردند
سـتـاده شـیخ الائـمه نـشـسـته قـاتـل او            چه آبـرویی از آن حـجـت خـدا بـردند
غـریب بود و به دادش رسید پیـغـمبر            همین که دست به شمشیر از جفا بردند
غـریب بود ولی بعد از آن جسارت‌ها            بـه احـتـرام ورا تـا حـرمـسـرا بـردنـد
به ما بگـو که کجا بودی یا رسول الله            که حـمله بـر تن مظـلـوم کـربلا بردند
تـن مـطـهـر او بـی‌کـفـن رهـا کـردنـد            سـر مـقـدس او را به نـیـزه‌هـا بـردنـد
هنوز سوی حـرم بود چـشم خـونیـنش            هـجـوم بـر حـرم آل مـصـطـفی بردند
تمام صورت یک نازدانه پر خون شد            دو گـوشـواره او را که بی‌هـوا بـردند

نـاگـهـان شـعـلـۀ آتـش وسـط در افـتاد            بـاز هم یـاد غـم حـضرت مـادر افـتاد
پا بـرهـنه وسط کـوچه کـشاندند او را            یـاد مظـلـومـیت حـضرت حـیدر افتاد

بین یک عدّه حرامی چو گرفتار شد او            نظـرش سمت حـریـم شه بی‌سـر افتاد

خون به قلبت شده در کرب و بلا یا جدا            آن زمانی که دو چشم تو به اکبر افتاد
وسط معرکه شمر آمد و بر سینه نشست            سر جدا کرد و زمین دید که خواهر افتاد
تا روی نیزه سر خـون خـدا بالا رفت            نـالـۀ یــا ولــدی آمــد و مــادر افـتــاد

آقـا تو را چون حـیـدر کـرار بـردند            در پیـش چـشم بچـه‌هـای زار بردند
تو آنهـمه شاگـرد داری پس کجایند!            آقا چه شد آنشب تورا بی‌یار بردند؟

این اولین باری نبـود اینطور رفـتید            آقـا شـما را اینـچـنـین بـسـیار بردند
آنشب میان کـوچه‌ها با گـریه گـفتی            که عمه جان را هم سر بازار بردند
یـاد رقـیـه کـردی آنجـا که شـمـا را            پـای بـرهـنـه از مـیـان خـار بـردند
این ظاهر درهم خودش می‌گوید آقا            حـتـما شـما را از سر اجـبـار بردند
سخت است اما آخـرش تابـوتتان را            آقـا هـزاران شیعـه در انـظار بردند

دلـم هــواى بـقـیـع دارد و غـم صـادق            عـزا گـرفـتـه دل مـن ز مـاتـم صـادق

دوباره بیرق مشکى به دست دل گیرم            زنـم به سـیـنـه که آمد مـحـرم صـادق

سلام من به بـقـیع و به تـربت صـادق

سـلام من به مـدیـنه به غـربت صادق

سـلام من به مـدیـنـه به آسـتـان بـقـیـع            سـلام من به بـقـیع و کـبـوتـران بـقـیع

سـلام مـن بـه مــزار مـعـطّـر صـادق            که مـثـل ماه درخـشد به آسـمـان بقـیع

سـلام من به شـشم مـاه فـاطـمىّ بقـیـع

سـلام من به گـل یـاس هـاشـمىّ بـقـیع

ز غربتش چه بگویم که سینه‌‏ها خون است            براى صادق زهرا مدینه محزون است

دلم دوباره به یاد رئیس مذهب سوخت            که ذکر غربت لیلى حدیث مجنون است

همانکه غربتش از قبر خاکی‌اش پیداست

امام صـادق شیـعـه سـلالـۀ زهـراست

ز بسکه کینه و غربت به هم موافق شد            هدف به تیـر جسارت امام صـادق شد

همان که فاطمه را بین کوچه زد گویا            ز کـیـنه قـاتل این پیـر مـرد عاشق شد

امام پیر و کهـنـسال شیـعـه را کـشـتند

امان که روح سبکـبال شیعه را کشتند

براى فاطمه از بی‌کسى سخن می‌گفت            براى مادرش از غربت وطن می‌گفت

بخاک حجره ‏اش از سوز سینه می‌غلطید            پسر به مادر خود از غم و محن می‌گفت

ز زهر کینه که بر جسم او شرر می زد

کـنار بـسـتر او مـادرش به سر می زد

فضاى شهـر مدیـنه به یاد او تار است            هنوز سینه آن پیر عشق خونبار است

هنور می‌کـشد او را عـدو به دنبـالـش            هنوز هم ز عدویش دلش به آزار است

هنوز تلخى کامش به حسرت شهدى است

هنوز چشم دلش به رسیدن مهدى است

یـابن امـیـرالمـومـنـین فـرزنـد زهـرا            حبل المتین، نورالهدی، کـنز الحقایق

صدها مسلمان پای درست گشته سلمان            مـانـنـد اجـدادت شـدی قــرآن نـاطـق

تیغ کـلامت خـورد بر قـلب خـرافات            وقـتـی مـدیـنه بود در دسـتان ابـلـیس

تو کـربـلا را زنـده کردی با احـادیث            شد زهر کاری نطق تو بر جان ابلیس

وقتی زمین خـوردی میان کوچۀ غـم            با روضه‌های مجـتبی مأنـوس بـودی

سیـلی نخـوردی از حـرامی‌ها ولیکن            در بند درد و گـریه و افـسوس بودی

از بس که روی روضه‌اش حساس بودی            یــاد آوری کــردنــد داغ مـــادرت را

هرچند مسماری درون سینه‌ات نیست            سوزانده هرم کـیـنه‌ها بال و پرت را

در بین آتـس ذکـر مـادر بر لـبت بود            وقـتی که افـتـادی به یـاد زخـم سیـنـه

آقا بـمـیرم روضـه‌ها را دوره کردی            در کـربـلا و کـوفـه و شـام و مـدیـنه

ای صبح صادق در نگاه تو عیان            می‌آیـد از انـفـاس تـو عـطـر خدا
آقــا فـــدای نــام زیـبـایـت شـــوم            شـیـخ الائـمّــه صــادق آل عــبــا

بنـیـان گـذار حـوزه‌هـای عـلـمـیه            ای پهـلـوان عـرصـۀ تـرویج دین

شیعـه به لطف قال صادق‌های تو            دارد به دل حُـبّ امـیـرالـمـؤمنین
درمدح علم تو زبان‌ها قاصر است            طفـل دبـسـتان تو طـوفـان می‌کند
فـنِّ بلاغـت دارد و لحـن فـصـیح            در مـکـتبت تـفـسیر تبـیان می‌کند
و اللهِ بـا آبِ طـلا بــایـد نــوشــت            کــوهِ احـادیـث و روایــات تـو را
آموختی بر شیعیان شور و شعور            بـا خـوانـدنِ مـرثـیـه‌هـای کـربـلا
منصور احساس خطر کرد آن زمان            بـا دیــدن مـــردان دانــشـگـاه تـو
باید که می‌انـداخت با تدبـیر خود            سنگ بزرگی در مسیـر و راه تو
آخـر هجـوم آورد سـوی خـانه‌ات            آقــا بـه قــصــد و نـیّـتِ آزار تـو
کـاشـانۀ تو از جـفـا آتـش گـرفت            چشم فلک آن لحظه شد خونبار تو
وقـتی میانِ شـعـله‌ها می‌سـوخـتی            گویی احادیث از جـفا می‌سوختند
لعـنت بر آن نـامـردمان دوزخـی            آنها که بر جـنّت شرر افـروخـتند
تا اینکه مـانـد جـاودان آئـین حـق            باید که می‌شد آتشِ کـین حاصلت
ورنه تو از نسل خـلـیل الـلـهی و            گـلـزار مـی‌گـردد تـنـور مـنـزلت

حق‌پرستان را امامی هست، دینش دلبری           نور رویش کوثری، شور کلامش حیدری
هر دو شهد معرفت را ریخته در ساغری           :آیه‌های احـمـدی را با حـدیث جـعـفـری

حرف او عشق است، فهمش را به عاشق می‌دهند
صادقان، دل‌هایشان را دست صادق می‌دهند

مالکی‌ها، شافعی‌ها، خوشه‌چینانش همه           سیدِ طاووس‌ها، طـاووس بُسـتانش همه
شیخ‌ها، عـلامه‌ها، طفـل دبسـتانش همه           گردن‌افـرازانِ دانش، گَرد مـیدانش همه

جامی از «اَلعِلمُ نورٌ» ریخت تا در جان ما
از هَلِ الدّینش به اِلّا الحُب رسید ایمان ما

لب گشود و در دلِ عالم به پا شد شورها           علم‌ها را هر حدیثش، زد گره با نورها
نـور، مجـرم بود اما، در نـظام کـورها           ترس می‌انداخت حقش، در دل منصورها

در هراس‌اند از وجودش، چون که می‌دانند کیست
حجت‌اللهی که جوشان در رگش، خون علی‌ست

باز هم از خانه، امام دیگری را می‌برند           باز هم با دست بسته، حیدری را می‌برند
باز هم تنها، غـریب مادری را می‌برند           پا برهنه، سیدی را، سروری را می‌برند

نسبتی خورشید را، با نیمه‌شب بردن نبود
حق پـیر آسـمانی‌ها، زمین خوردن نبود

روضه جان‌فرساست، آخر از زبان کوچه است           باز معصومی، پریشان در میان کوچه است
پیر ما، یادِ گل یـاس جـوان کوچه است           با طنابی بر دو دستش، روضه‌خوان کوچه است

از ستم تا آنکه می‌نـوشد چـنین جام بـلا
بر مشامش می‌رسد هر لحظه بوی کربلا

امشب اینجا جلوه‌ای از خیمه‌های کربلاست           باز آتش، شعـله‌ور در خانۀ آل عـباست
حضرت شیخ‌الائمه در میان کوچه‌هاست           گـرد، بر پـیـشانیِ آئـیـنۀ روی خـداست

روضه‌ای جانسوز در این واژه‌های ساده است
شیعیان! فرزند زهرا از نفس افتاده است

خواستم دورت بگردم مثل زائرها، نشد           یاورت باشم به دانش، مثل جابرها، نشد
پَـر کشم با قالَ صادق‌ها و باقـرها، نشد           شاعـر خوب تو باشم بین شاعرها، نشد

بـر خـلاف زنــدگـیِ از خــطـا آکـنـده‌ام
صادقانه گفتم این یک بیت را، شرمنده‌ام

دوست دارم مثل تو، زیبا به دنیا بنگرم           صادقانه، عاشـقانه این جهـان را بنگرم
مثل تو، با یاد فـرزندت، به فردا بنگرم           روی مهدی را ببینم، رو به هرجا بنگرم

مثل آن یار تو، یارانش از آتش رد شدند
در تنور غیبت، آن مردان که می‌باید شدند

مثل یاران تو، یارانش طبیب و مرهم‌اند           هم جوانمردند و هم همدرد درد عالم‌اند
غـم نـدارند اولـیـاءالله، غـمخـوار هم‌اند           با یتیمان مهربان، آنجا که باید محکم‌اند

دولت فردا از آنِ صالحان عـاشق است
صبح نزدیک است آری! وعدۀ حق صادق است